De diagnose “burn-out” was voor mij niet te vatten: “Waarom moet ik nu zo lang thuisblijven?” Ik was niet depressief, ik had helemaal geen zelfmoordneigingen, zelfs geen slapeloze nachten. Fysiek was ik OK en ik zit nog vol met plannen… Alleen mijn motivatie om me in te zetten voor die dingen waarvoor ik dat vroeger deed, was zoekgeraakt. De dingen die voorheen quasi moeiteloos leken te gaan, waren een kruistocht geworden.
Vrij snel zocht ik hulp om deze situatie te ontmijnen: “Wat is er anders dan vroeger? Wat doe ik fout?” Tenslotte kan je jezelf en je omgeving niet veranderen, enkel de manier hoe je ermee omgaat of hoe je ernaar kijkt.
Onder begeleiding van Ilse en de technieken die ze gebruikt, kreeg ik snel inzicht in mijn omgeving en mijn natuur: mijn drijfveren, interesses, mijn persoonlijkheid. Eigenlijk was dat inzicht niet zo nieuw, maar ik besefte plots wel wat die diagnose “burn-out” echt betekende: ik verloor te veel energie om het evenwicht tussen mezelf en mijn omgeving in stand te houden. Ik hield daarbij geen rekening met mijn eigen natuur.
Plots werd ook duidelijk waarom ik zo’n lange pauze nodig had: dit inzicht verwerven komt niet van vandaag op morgen. En eenmaal dat inzicht duidelijk werd, rijkte het mij de handvaten aan waaraan ik kan vasthouden om het evenwicht te herstellen en om nieuwe evenwichten de zoeken in de toekomst.
